Μια μικρή επλίδα

Αν ελπίζω σε κάτι αυτές τις μέρες είναι στο ξύπνημα των ανθρώπων που τόσο καιρό βλέπουν, θλίβονται, αγανακτούν, κρίνουν, έχουν έξυπνες ιδέες, διάθεση για να λύσουν προβλήματα και να βελτιώσουν τα πράγματα.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι ενώ τα έχουν όλα αυτά τόσο καλά στο μυαλό τους, ψηφίζουν απάθεια. Ενώ βλέπουν τα κακώς κείμενα, αφήνουν όλη τη διαμαρτυρία στις παραδοσιακές ομάδες διαμαρτυρίας. Αυτές που εκφύλισαν επί πολλά χρόνια κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Και τελικά αναλώνονται στο να τις επικρίνουν. Αλλά δεν κάνουν τίποτα. Κρίνουν τους πολιτικούς, κρίνουν τους διαμαρτυρόμενους που κατεβαίνουν στους δρόμους, θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, έχουν blogs, γράφουν οργισμένες αναρτήσεις, εύστοχες πολλές φορές αναλύσεις και μένουν εκεί.

Προσωπικά δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στην κοινοβουλευτική και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά που αυτή τη στιγμή ηγείται κατά κάποιον τρόπο της όποιας έκφρασης λαϊκής οργής. Ελπίζω η πραγματική λαϊκή οργή να οργανωθεί. Έτσι ώστε αν τελικά καταφέρει και κερδίσει κάτι, να μην καπελωθεί από πολιτικάντηδες όπως έγινε στο παρελθόν.