Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Το "DNA του έλληνα"

Με έχει πραγματικά κουράσει όλο αυτό το βαρύ κλίμα που έχει κάτσει παντού. Όλοι είναι σαστισμένοι, αμηχανοι και φοβισμένοι. Πραγματικά για λύπηση.

Αυτό που με έχει κουράσει περισσότερο όμως, είναι η απουσία μιας εμπνευσμένης πολιτικής παρουσίας. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, θες να εκφράσεις την αντίθεσή σου στα μέτρα και τους τοπικούς και διεθνείς χειρισμούς του θέματος. Ενώ υπάρχει μια ποικιλία πολιτικών χώρων που εκφράζουν αντίθεση, δεν υπάρχει κανένας που να παρουσιάζει εναλλακτίκές λύσεις με σαφήνεια. Εγώ δεν θέλω να ακούσω τα περί πλουτοκρατίας και καταπίεσης του αδύναμου. Τα ξέρω. Θέλω να ακούσω με όρους τεχνοκρατικούς ότι τώρα αυτοί κάνουν άδικες μαλακίες για τους ΧΥ λόγους, ενώ θα έπρεπε να ακολουθήσουν τις ΑΒ σωστές και δίκαιες λύσεις.

Κι αν αυτό με κουράζει και με απογοητεύει 1 φορά, το παρακάτω το πετυχαίνει 10 φορές καλύτερα: Μερικοί ανακάλυψαν ότι η αιτία των προβλημάτων είναι ότι ο Έλληνας είναι μαλάκας, λαμόγιο, κλέφτης, τεμπέλης, χαραμοφάης, εξυπνάκιας, βρωμιάρης, ωχαδελφιστής, εγωιστής, σεξιστής, εμπρηστής, σεξιστής, τραμπούκος και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Τι να πω... τόσο κακό DNA μαζεμένο σε αυτή τη γωνιά της Γης είναι να απορεί κανείς!

Η γενική αίσθηση που έχω αποκομίσει είναι ότι για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας ευθύνεται το κακό DNA του Έλληνα που είναι "κωλοφάρα", και η αριστερά. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

Λίγες οι ψύχραιμες φωνές που προσπαθούν να αναλύσουν τα πράγματα ψύχραιμα και τεκμηριωμένα.

Τελευταία σκεφτόμουν αν η Ελλάδα είναι ένα κράτος που δημιουργήθηκε από άλλους για να χρωστάει; Γιατί ως γνωστόν τα πάντα ανάγονται στην οικονομία και κατ'επέκταση στην πολιτική, και όχι στο DNA...

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Dead Again

Είναι καμιά φορά ζόρικο όταν ήρωες της εφηβίας σου πεθαίνουν. Ο Peter μου ήταν πολύ συμπαθητικός κυρίως γιατί πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι ειρωνευόταν τη γραφικότητα του μουσικού χώρου που εκπροσωπούσε. Σκάλιζε με επιμονή τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου. Γι'αυτό και τώρα που πέθανε το ρεπερτόριό του προσφέρει αύθονες επιλογές για requiem. Αλλά ο Peter δεν μου φαινόταν ως απλά ένας πειραγμένος μανιοκαταθλιπτικός νεκρόφιλος (που μπορεί και να ήταν). Μου έδινε την εντύπωση ενός πολύ ωραίου τύπου που γούσταρε το κρασί και τις γυναίκες και χλεύαζε τις φοβίες και τους ψυχαναγκασμούς μας, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.

Πολλά του τραγούδια θα μου μείνουν. Αλλά τι απίστευτη διασκευή στο Paranoid ειναι αυτή;



ΥΓ. Λες να μας κάνει πάλι πλάκα;