Με κάποια καθυστέρηση...

Από τον Tim για τον Vincent...

Πρόβλημα συνεννόησης

...εμπνευσμένο από την επικαιρότητα.

Φωνή διαμαρτυρίας:
"Απεργώ γιατί δε θέλω να ιδιωτικοποιηθεί δημόσια περιουσία."

Απάντηση:
"Δεν απεργείς γι'αυτό αλλά για να διαφυλάξεις τους ψηλούς μισθούς που φοβάσαι ότι θα χάσεις αν επέλθει ιδιωτικοποίηση."

Είναι προφανές ότι υπάρχουν δύο εντελώς ξεχωριστά θέματα προς συζήτηση και η προσπάθεια να εξευρεθεί λύση και των δύο στο ίδιο πλαίσιο διαλόγου δε φαίνεται εύκολο.

Το ένα είναι καθαρά πολιτικό. Είτε είσαι υπέρ της ιδωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, είτε κατά. Λες ποια είναι η θέση σου και ξεμπερδεύεις έντιμα.

Το δεύτερο είναι επίσης πολιτικό που όμως χωράει και πιο τεχνοκρατική ας πούμε κουβέντα: ο εξορθολογισμός των αμοιβών στο δημόσιο τομέα. Αν στο προηγούμενο θέμα έχεις πάρει θέση υπέρ της διατήρησης της κρατικής περιουσίας, σε περιμένει αρκετή δουλειά σε αυτό το ζήτημα. Στη συγκεκριμένη χώρα δε, απαιτείται σοβαρή και πολλή δουλειά και πολλές συγκρούσεις.

Το πρόβλημα συνεννόησης που οδηγεί; Αντί να ασχολούμαστε ως κοινωνία με σοβαρά θέματα διακυβέρνησης όπως νομίζω είναι τα παραπάνω, ασχολούμαστε με το αν είναι κακομαθημένοι οι λιμενεργάτες. Και δημιουργείται η αίσθηση ότι η λύση είναι να ιδιωτικοποιηθούν, να τον πιουν, να απολυθούν, να δουλευουν περισσότερο, να πληρώνονται λίγα, όπως όλος ο κόσμος δηλαδή και να δουν κι αυτοί τη γλύκα. Αυτή είναι όμως η λύση;

Αντί να υπάρχει όραμα για μια δίκαιη κοινωνία, με δουλεία και αξιοπρεπείς μισθους για όλους, η κάθε κοινωνική ομάδα φαίνεται να έχει εκδικητικές τάσεις για την άλλη. Όλοι με το μαχαίρι στα δόντια.

Πρέπει αυτά τα θέματα να αρχίσουν να εξετάζονται σε ευρύτερα πλαίσια, και όχι συντεχνιακά.

Φιλοζωικές ανησυχίες

Διαπίστωσα πρόσφατα ότι στην agenda των περισσότερων φιλοζωικών οργανώσεων είναι η συστηματική στείρωση των ελεύθερων (προτιμώ αυτό τον όρο απο το "αδέσποτων") τετράποδων ζώων. Αν και δεν εντόπισα κάπου να διαχωρίζεται, υποθέτω ότι εστιάζουν στα ελεύθερα ζώα των πόλεων κυρίως.

Αναπόφευκτα έρχονται διάφορες σκέψεις στο νου. Πρώτη και κύρια η ηθική αιτιολόγιση, που έχει να κάνει κυρίως με το ότι τα ζώα αυτά πεινάνε και υποφέρουν, οπότε είναι καλό να μην αναπαράγονται. Αρχικά έχω να πω ότι σε πολλές γειτονιές της Αθήνας ανέκαθεν ζούσαν και ευτυχούσαν σκυλιά και γατιά που τα φρόντιζαν πολλοί αλλά δεν άνηκαν σε κανένα. Πέρα από αυτό όμως, επειδή όντως δεν έχουν όλα τέτοιες τύχες, η μαζική στείρωση είναι ωμή παρέμβαση στη φύση, η οποία ως γνωστό έχει μηχανισμούς αυτορύθμισης, και θυμίζει τους Ναζί που στείρωναν ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα χρησιμοποιώντας αντίστοιχη επιχειρηματολογία. Ο πληθυσμός των ελεύθερων ζώων προσαρμόζεται στους περιορισμούς του περιβάλλοντός του. Και ας αναλογιστούμε πχ. μειώνοντας τον πληθυσμό των γατιών στην Αθήνα, τι θα γίνει με τον αντίστοιχο πληθυσμό των ποντικών; Και πάει λέγοντας...

Πολλοί φιλόζωοι νοιώθουν τύψεις για λογαριασμό της κοινωνίας που δε δίνει την παραμικρή σημασία στα ελεύθερα ζώα της και πηγαίνουν στην πιο εύκολη και μάλλον παράλογη λύση: την εξαφάνιση των ελεύθερων ζώων. Αποδίδουν στα ζώα εντελώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά που μάλιστα ανταποκρίνονται και στις προσωπικές τους αξίες, και θεωρούν πχ ένα σκύλο που ζει στο δρόμο ως δυστυχισμένο. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ούτε καν για τους ανθρώπους δεν ισχύει, άλλο που ο πιο ελεύθερος, "αλήτικος" τρόπος ζωής είναι κοινωνικά κατακριτέος.

Δυστυχώς το πράγμα δε σταματάει εκεί. Πλεόν υπάρχει συστηματική προτροπή στο να στειρώνονται και τα οικόσιτα ζώα. Οι κτηνίατροι προωθούν την ιδέα με χαρά για προφανείς λόγους, προβάλοντας και κάποια επιστημονικά επιχειρήματα (τα περισσότερα ψευδή ή ανακριβή). Τα pet shops επίσης, μια που μέσω μιας τέτοιας διαδικασίας γίνονται ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κάποιος κατοικίδιο. Περιττό να πω ότι το σενάριο είναι εφιαλτικό, μια που με αυτό τον τρόπο θα αφανιστούν ράτσες ολόκληρες που δε θα έχουν εμπορική ζήτηση, οδηγώντας σε μια ευγονική με καθαρά εμπορικά κριτίρια.

Αντίστοιχες οδηγίες δίνονται και για τη διατροφή τους. Πολλοί κτηνίατροι λένε ότι οι σπιτικές τροφές βλάπτουν τα ζώα τα οποία πρέπει να ταίζονται μόνο με ξηρά τροφή. Πολλοί από αυτούς φυσικά έχουν και κάποια συγκεκριμένη μάρκα να προτείνουν. Το πόσο μεγάλο ψέμα είναι αυτό, είναι περιττό να αναλυθεί για όποιον έχει μια στοιχειώδη αντίληψη του φυσικού περιβάλλοντος. Εννοείται ότι κάποιος μπορεί να ταίζει το κατοικίδιό του με "σπιτική" τροφή αρκεί να έχει μια στοιχειώδη ενημέρωση για κάποιες διατροφικές ιδιαιτερότητες του φίλου του.

Εθνικός τρόμος!

Έχει πολύ πλάκα αυτός ο τρόμος μερικών ανθρώπων ειδικά μετά τις εκλογές. Σε διάφορες κλίμακες γραφικότητας υπάρχει αυτός ο φόβος ότι η Ελλάδα και οι αξίες της ξεπουλιούται. Αντί να κάνουμε πίπες στους Ρώσσους θα κάνουμε στους Αμερικάνους που κάναμε και παλιά. Τη Μακεδονία τη ξεχνάμε. Το Αιγαίο και η Θράκη κινδυνεύουν. Θα γεμίσουμε -ακόμα περισσότερους- πράκτορες που θα συνεχίσουν το συστηματικό αφελληνισμό. Η γλώσσα χάνεται. Τη θρησκεία θα την ξεκάνουν. Ω Θεε μου!

Αναλύοντας την ψήφο διαμαρτυρίας

Έχει φανεί κυρίως σε άλλες χώρες, αλλά και στο πρόσφατο παράδειγμα των Ευρωεκλογών ότι η αποχή δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Μιλάω φυσικά για την επιλογή της συνειδητής αποχής ως μέσο έκφρασης διαμαρτυρίας. Μια μεγάλη αποχή μπορεί να προκαλέσει κάποια αίσθηση, κάποιες συζητήσεις, αλλά προσπερνιέται εύκολα μέχρι που απαξιώνεται, αντιμετωπίζεται ως κάτι δεδομένο και φυσιολογικό ακόμα και σε πολύ μεγάλα ποσοστά.

Ο εκλογικός νόμος δυστυχώς αντιμετωπίζει τα λευκά και τα άκυρα ως "μη ψήφους". Ουσιαστικά το να ψηφίσεις λευκό ή άκυρο είναι ακριβώς το ίδιο με το να μη ψηφίσεις καθόλου. Οπότε πάει κι αυτό.

Η επόμενη προσέγγιση είναι ψήφος σε ένα κόμμα με μικρές έως ανύπαρκτες πιθανότητες εισόδου στη βουλή. Πάλι το εκλογικό σύστημα δε βοηθάει μια τέτοια επιλογή μια που ουσιαστικά απλά ενισχύει το πρώτο κόμμα. Βέβαια αν αυτή η τακτική ακολουθηθεί από πολύ κόσμο, υπάρχει μια περίπτωση ενός ψιλοθεαματικού αποτελέσματος, όπως πχ η απρόσμενη είσοδος ενός κόμματος στη βουλή, ή ένα αρκετά ψηλό ποσοστό στα "Λοιπά" κόμματα (πχ άνω του 5%). Απαιτεί αρκετή μαζικότητα έχει κάποια θεαματικά αποτελέσματα.

Η τελευταία προσέγγιση είναι ψήφος σε ένα από τα μικρά κόμματα με ψιλοβέβαιη κοινοβουλευτική εκπροσώπιση. Μια μαζική κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση εκτιμώ ότι μπορεί να έχει αρκετά θεαματικά αποτελέσματα. Όσο να πεις, αν τα κόμματα αυτά συγκεντρώσουν ένα ποσοστό άνω του 25% πχ. διαμορφώνεται ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό σκηνικό το οποίο είμαι βέβαιος ότι ούτε τα κόμματα εξουσίας, ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι σε θέση να χειριστούν.

Άμεσα αποτελέσματα δε μπορούν να υπάρξουν βέβαια σε κανένα από τα παραπάνω σενάρια. Θα μπορούσε όμως να δημιουργηθεί ένα ρεύμα, να ξυπνήσουν λίγο οι οι πολίτες κυρίως και οι πολιτικοί δευτερευόντως. Να ξεκουνήσει λίγο το πράγμα, να υπάρξουν ζυμώσεις, νέες ιδέες, κάτι...

Αν κάποιος θέλει να δείξει κάπως τη δυσαρέσκειά του, το χειρότερο που μπορεί να κάνει κατά τη γνώμη μου μετά από το να ψηφίσει ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, είναι να απέχει (ή να ψηφίσει λευκό-άκυρο). Είναι γνωστό ότι πολλοί δε βρίσκουν κανένα κόμμα που να τους εκφράζει. Αλλά στην περίπτωση της ψήφου διαμαρτυρίας, δε ψηφίζεις με ιδεολογικά κριτίρια. Ψηφίζεις στρατηγικά με στόχο να προκαλέσεις μια κάποια αναταραχή. Ή να θέσεις μια βάση για κάποια αναταραχή.

Η θέση μου είναι αντί για αποχή ψήφος εκτός του δικομματισμού, έστω και στην τύχη. Και χαίρομαι που τη στήριξα χωρίς να χρειαστεί να στραφώ σε γραφικότητες του στυλ "η ψήφος είναι ιερό δικαίωμα που κάποιοι έχυσαν το αίμα τους για να το αποκτήσεις" κλπ...