Εκλογική αλληλογραφία

Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες ότι την αλληλογραφία της πολυκατοικίας που μένω την έχουν κατακλείσει φάκελοι από υποψήφιους βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων (πέτυχα και 1-2 ΛΑΟΣ, που υποθέτω είναι από πρώην ΝΔ υποψήφιους). Μιλάμε για καμιά 20ρια φακέλους την ημέρα, σε μια πολυκατοικία 10 διαμερισμάτων περίπου. Στα ονόματα των παραληπτών έχω δει ότι υπάρχει ποικιλία, δηλαδή αν δεν κάνω λάθος, λίγο πολύ όλα τα διαμερίσματα έχουν λάβει τουλάχιστον από ένα τέτοιο φάκελο. Παρόμοια κατάσταση συνάντησα την τελευταία εβδομάδα και σε άλλες 2-3 πολυκατοικίες που έτυχε να επισκευθώ, και μου γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα:

1. Πόσο νομίζουν οι υποψήφιοι ότι τους βοηθάει αυτή η διαδικασία; Δε μπορώ να φανταστώ κόσμο που να κάθεται να διαβάζει τα περιεχόμενα αυτών των φακέλων. Αλλά ακόμα και να τα διαβάζει, έχω σοβαρές αμφιβολίες για το κατα πόσο τα περιεχόμενα αυτά έχουν "επιχειρήματα" που πείθουν.
2. Από που βρίσκουν τα γραφεία των βουλευτών τις διευθύνσεις όλων αυτών των ανθρώπων; Μήπως τελικά είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό των πολιτών που έχει "συνδιαλλαγεί" έστω και μια φορά με βουλευτή μεγάλου κόμματος;
3. Αν ισχύει η τελευταία μου υπόθεση, γιατί μου δίνεται η εντύπωση ότι είναι δυσανάλογα μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που γκρινιάζει για διαφθορά και ρουσφέτια; Μήπως το έκαναν μια φορά παλιά αλλά τώρα έχουν μετανοήσει;
4. Σχετικά πάλι με την παραπάνω υπόθεσή μου, αν κρίνω από το πόσοι συν-φάνταροι κατά τη διάρκεια τη στρατιωτικής μου θητείας δήλωναν ότι έχουν κάποιο πολιτικό βύσμα και εναπόθεταν εκεί τις ελπίδες τους για όσο το δυνατόν ευνοϊκότερες συνθήκες (δεν τους καθόταν σε όλους βέβαια γιατί στη μάχη των βυσμάτων επιβιώνουν οι πιο δυνατοί), τότε σίγουρα το ποσοστό των πολιτών που έχουν έστω και μια τέτοιου τύπου "συνδιαλαγή" αγγίζει πολύ εύκολα το 80%. Αυτό ήταν διαπίστωση, όχι απορία...
5. Έχω ακούσει διάφορους να ενοχλούνται από αυτού του τύπου την αλληλογραφία που λαμβάνουν, σιχτιρίζοντας (ωραία λέξη, multinational) τους διάφορους "απροσδιόριστους" (υπονοώντας από τράπεζες και on-line καταστήματα μέχρι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και διάφορα άλλα) που πουλάνε τα στοιχεία του κόσμου εδώ κι εκεί. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί εγώ που είμαι εκλογικά (και όχι μόνο) ενεργός πολίτης εδώ και περίπου 15 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχω συνδιαλαγεί με διάφορους από τους πιο πάνω "απροσδιόριστους", δεν έχω λάβει ποτέ μια τέτοια επιστολή; Μήπως είμαι απλά τυχερός;

Συνοψίζοντας, μια ενδιαφέρουσα πρόταση για έρευνα είναι η εξής: θα μπορούσε να βρεθεί μια εκτίμηση του μεγέθους της διαπλοκής-συνενοχής των πολιτών με την εξουσία μελετώντας την ποσότητα της εκλογικής αλληλογραφίας σε μια μέση πολυκατοικία;

Σχολιάζοντας το debate

Ας παραθέσω τη γνώμη μου για τους εκπροσώπους της εξουσίας:

Παύλος Τσίμας: Έξυπνος και σοβαρός όπως συνηθίζει. Το πονηρό χαμόγελο έσπαγε όσο πρέπει τη βαρύτητα της θέσης του. Ξεχείλωνε τους χρόνους κάπως, αλλά όταν εκπροσωπείς τους βασικούς άξονες εξουσίας, έχεις και έναν αέρα παραπάνω.

Νίκος Ευαγγελάτος: Λιγότερο πειστικός από τον Τσίμα, αλλά μάλλον τη δουλειά που ήθελε να κάνει την έκανε. Εκείνος ξεχείλωσε τη θεματολογία αντί για τους χρόνους. Γούστο του, εμένα δε μου πέφτει λόγος.

Αιμίλιος Λιάτσος: Υπεύθυνος για τα panem et cirenses του ιδρύματός μας, ανέλαβε ορθά κατά τη γνώμη μου τα εθνικά θέματα ως πιο ειδικός, βγήκε λίγο από τα νερά του για τις ανάγκες του "παιχνιδιού", αλλά κάποιες ερωτήσεις του ήταν πραγματικά παιχνιδιάρικες. Καλός.

Σία Κοσιώνη: Θα προσπαθήσω να ξεπεράσω τη γοητευτική της παρουσία και να σταθώ αντικειμενικά στην ουσία. Στους τομείς περιβάλλοντος που είναι η ειδικότητά της, πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πολύ καλή. Με τις ερωτήσεις της έδωσε το στίγμα αυτού που εκπροσωπεί και μας έδωσε πολύ καλή εικόνα για το τι να περιμένουμε στο μέλλον.

Ανδρέας Κωνσταντάτος: Αυστηρός και κάπως αντιπαθητικός, όπως όλοι όσοι χειρίζονται θέματα παιδείας. Κι αυτός πάντως μας έδωσε αρκετά καθαρή εικόνα για τα πλάνα της εξουσίας πάνω στο θέμα.

Αντώνης Σρόιτερ: Χαμηλών τόνων και πιστός στην πολιτική του αποπροσανατολισμού. Έτσι πρέπει να είναι οι χειρισμοί στη δημόσια διοίκηση γιατί αν καταλαβαίνουμε όλοι τι τρέχει, δε γίνεται δουλειά.

Για τη Μαρία Χούκλη δε λέω κάτι γιατί ο ρόλος της ήταν διαδικαστικός.

Οι άλλοι που μίλαγαν πλάκα είχαν, έδωσαν ένα χαρούμενο τόνο στη διαδικασία. Αυτά.

Transitions...loops

Κάποτε άκουγα φανατικά κάτι τέτοια...



Τώρα μεγάλωσα, ωρίμασα, ακούω κι άλλες μουσικές, jazz κυρίως όπως ο καλός ψαγμένος κόσμος, ethnic φυσικά για να έχω πρόσβαση στις αντίστοιχες γκόμενες αλλά και τα καινούρια ονόματα στη rock σκηνή. Δε πρέπει να σκαλώνει κανείς με δεινόσαυρους και μπάντες των 90's. 2009 έχουμε πλέον!



28 Σεπτεμβρίου.... λίγο ακόμη...

Ευτυχώς εκλογές

Μου αρέσει αυτού του τύπου πίστη στη δύναμη της κάλπης. Έχει ομοιότητες με τη θρησκευτική πίστη. Για να είμαι πιο ακριβής, μοιάζει με τις πρακτικές εξαγνισμού της ψυχής. Όταν κάποιος κάνει αμαρτιές, σκόπιμα ή όχι δεν έχει σημασία, ακολουθεί ένα τελετουργικό εξαγνισμού από προσευχή και νηστεία μέχρι αυτομαστίγωμα, και μηδενίζει έτσι τον μετρητή αμαρτιών του και συνεχίζει. Ακόμα και κάποιος που δεν πολυπιστεύει, έχει μια τάση να αποδίδει κάποιες κακοτυχίες στο κακό ισοζύγιο καλών-κακών πράξεών του.

Έτσι και με τις εκλογές, όλοι δηλώνουν απογοητευμένοι και δύσπιστοι, πάρα πολλοί όμως ανακουφίστηκαν χθές, άλλοι πάλι ζορίστικαν, γενικά λίγοι έμειναν αδιάφοροι. Κατά βάθος όλοι πιστεύουν ότι θα γίνει το μαγικό και θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο.

Αχ και να υπήρχε διαδικασία που να άλλαζε το λαό...

The odds are good, but the goods are odd.