Είναι καμιά φορά ζόρικο όταν ήρωες της εφηβίας σου πεθαίνουν. Ο Peter μου ήταν πολύ συμπαθητικός κυρίως γιατί πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι ειρωνευόταν τη γραφικότητα του μουσικού χώρου που εκπροσωπούσε. Σκάλιζε με επιμονή τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου. Γι'αυτό και τώρα που πέθανε το ρεπερτόριό του προσφέρει αύθονες επιλογές για requiem. Αλλά ο Peter δεν μου φαινόταν ως απλά ένας πειραγμένος μανιοκαταθλιπτικός νεκρόφιλος (που μπορεί και να ήταν). Μου έδινε την εντύπωση ενός πολύ ωραίου τύπου που γούσταρε το κρασί και τις γυναίκες και χλεύαζε τις φοβίες και τους ψυχαναγκασμούς μας, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
Πολλά του τραγούδια θα μου μείνουν. Αλλά τι απίστευτη διασκευή στο Paranoid ειναι αυτή;
ΥΓ. Λες να μας κάνει πάλι πλάκα;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου