Το παλιό, το καλό και το γελοίο

Μέσα στον πανικό και τις διάφορες φοβίες της εποχής, διαπιστώνω μια διαρκή αποθέωση του "παλιού". Σε μια εποχή που ομολογουμένως πληροφορεί... ασύστολα, οι άνθρωποι αποκτούν την εντύπωση ότι τα πάντα αλλάζουν γύρω τους διαρκώς, δεν έχουν κανένα έλεγχο στη ζωή τους και στο περιβάλλον τους και το μόνο αποκούμπι είναι το παρελθόν. Η παιδική ηλικία ειδικά όπου "τα πάντα ήταν αγνά", οι παπούδες έχτιζαν το δικό τους σπίτι, οι γιαγιάδες έπηζαν το δικό τους γιαούρτι, οι μαμάδες έφτιαχναν σπιτικό ψωμί, οι μπαμπάδες έφτιαχναν το δικό τους κρασί και τσίπουρο και πάει λέγοντας, μοιάζει μια εποχή ονειρική. Η αλήθεια βέβαια δεν είναι ακριβώς αυτή. Για κάθε φουρνιά ξένοιαστων παιδιών που ζουν εποχές αγνότητας, υπάρχει μια φουρνιά ενηλίκων που παλεύει με τη ζωή για να τα βγάλει πέρα, αναπολώντας τις δικές της εποχές αγνότητας και ανεμελιάς.

Θα ήθελα λοιπόν να πω ότι οι περισσότεροι που φτιάχνουν το δικό τους κρασί "όπως το έφτιαχνε ο παππούς" γιατί δεν γουστάρουν τα "έτοιμα", τα "τυποποιημένα", τα "μη αγνά", κάνουν χάλια κρασί απλά κανένας δεν τους το λέει από ευγένεια. Το ίδιο και για το λάδι, το τυρί και πάει λέγοντας. Κάποια πράγματα, πρέπει να τα αφήνουμε στους ειδικούς.

Επίσης όλα τα τρόφιμα είναι πιο ποιοτικά και πιο ασφαλή σήμερα χάρη στις σύγχρονες τεχνικές που δυστυχώς οι πρόγονοί μας δεν είχαν την τύχη να χρησιμοποιούν. Η λέξη "σπιτικό" όταν συνοδεύει ένα τρόφιμο δεν είναι απαραίτητα ένδειξη ποιότητας από μόνη της. Για τη νοστιμιά τα πάντα είναι έτσι κι αλλιώς θέμα προσωπικών προτιμήσεων.

Α! Και η λύση στην κερδοσκοπία των φαρμακευτικών εταιριών και καποιων γιατρών, ή στο προβληματικό σύστημα υγείας δεν είναι η ομοιοπαθητική, ο βελονισμός και λοιπές σοφίες του παρελθόντος. Μεγάλο θέμα αυτό...