Το μυαλό μου πονάει

Δεν αντέχω. Θέλω κι εγώ να ζήσω τον ξεσηκωμό των συμπολιτών μου, να γίνω μέρος αυτής της όποιας ζύμωσης. Αλλά όσο πιο πολύ συμμετέχω, τόσο μαζεύομαι και μου βγαίνει μια τάση φυγής, μια τάση απομόνωσης. Νοιώθω τόσο παράτερος με τους πάντες, περισσότερο και από τότε που ήμουν 16 και το επιδίωκα.

Δεν έχω τίποτα απολύτως κοινό με αυτούς που είναι στο δρόμο οικογενειακώς και μουντζώνουν τη Βουλή και χαζοχαίρονται. Όταν βλέπω τις φάτσες τους τους φαντάζομαι τις προηγούμενες 10ετίες να συναλάσσονται με αυτούς που τώρα μουτζώνουν. Δε θα ήμουν τόσο επικριτικός γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος ειδικά όταν προσπαθούν να στήσουν τη ζωή τους, αλλά δε συμπεριφέρονται σαν συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, αλλά σαν κακομαθημένα παιδάκια.

Δεν έχω τίποτα κοινό με τους ρασσοφόρους και διάφορους περίεργους παρατρεχάμενους που έχουν κινητοποιηθεί και κουνάνε λάβαρα του Βυζαντίου. Αυτοί επιδιώκουν αναβίωση του Μεσαίωνα και με τρομάζουν.

Δεν έχω τίποτα κοινό με τους συνομοσιολόγους που βρωντοφωνάζουν για τους κακούς ξένους που μας χρωστάνε και δεν τους χρωστάμε, που περιγράφουν εβραϊκά και άλλα λόμπυ που έχουν βάλει στο μάτι την Ελλάδα και τους Έλληνες. Σκοταδισμός και ανορθολογισμός που με αηδιάζει.

Θα μπορούσα και όντως έχω κάποια κοινά με τον κόσμο που συμμετέχει στις ομάδες και τις συνελεύσεις της πλατείας, κι ας έχω εντοπίσει μέλη αριστερών κομμάτων να έχουν ακροβολιστεί προσπαθώντας μεθοδικά να περάσουν γραμμές. Αυτή η διεργασία είναι η μόνη που αξίζει κάπως από αυτό το καρναβάλι των "αγανακτισμένων".

Κατα τ'άλλα οι εξεγέρσεις "αγανακτισμένων" μικροαστών χωρίς καμιά πολιτική σκέψη και μόνη επιδίωξη την επιστροφή στην προσωπική τους βολή δε με αφορούν. Με αηδιάζουν και με τρομάζουν γιατί γύρω τους μαζεύουν ύαινες. Όταν και αν ο κόσμος αποκτήσει κοινωνική και ακόμα καλύτερα ταξική συνείδηση, τα ξαναλέμε.

Το μυαλό μου πονάει! Σε τέτοιο βαθμό που χθες παρακολουθώντας τη Λιάνα Κανέλη στην τηλεόραση να αναλύει την κατάσταση, μου φάνηκε ο πιο λογικός και φυσιολογικός άνθρωπος στην Ελλάδα...

Διάβαζα τις προάλες το υπεραισιόδοξο post του πιτσιρίκου για το "τέλος του εμφυλίου" που κατέληγε στο ότι "η ομορφιά θα σώσει αυτούς που μπορούν να τη δουν". Αν ισχύει αυτό, δεν βλεπω να έχω σωτηρία...

Αν ήμουν στο Twitter

Αν ήμουν στο Twitter θα είχα γράψει εδώ και καιρό το εξής:

Όσο ο άριθμός ανθρώπων που μαζεύεται και κινητοποιείται για ένα "ντέρμπυ αιωνίων" θεωρείται "μαζική συμμετοχή" σε οποιαδήποτε γενική απεργία, τότε κανένα ζήτημα δε με αφορά. Να ψοφήσετε όλοι. Το αξίζετε...

Μαύρη μαυρίλα

Οικονομολόγος δεν είμαι. Ακούω κι εγώ τις διάφορες θεωρίες, κυρίως τον αντίλογο στην πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες χώρες και προσπαθώ να καταλάβω. Μαθαίνω για παραδείγματα, αντι-παραδείγματα, παραλληλισμούς. Όσο κι αν προσπαθώ, η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας  μου φαίνεται εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα.

Πρέπει να πω ότι έχω μια τάση να συμφωνήσω με αυτούς που κατακρίνουν τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Όχι όμως γιατί αυτά που αντιπροτείνουν θεωρώ ότι θα είναι πιο εύκολα για τον μέσο πολίτη. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι μέσα στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο, το να φτύσεις στα μούτρα τους διάφορους πιστωτές σου όντας η -σημερινή- Ελλάδα θα έχει ολέθριες συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Θεωρώ όμως πιο δίκαιο να πεινάσουμε φτύνοντας τις "αδηφάγες αγορές" από το να πεινάσουμε για να τις εξυπηρετήσουμε.

Adios

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Κοτκοτκοτ...

Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να δείτε πως ένας άνθρωπος μόνος του μπορεί να κάνει καλά μια ολόκληρη διμοιρία των ΜΑΤ. Ο απαραίτητος εξοπλισμός είναι ένας απλός πυροσβεστήρας.

Ακούτε εκεί στην Κερατέα και όλοι εσείς που τρώτε ξύλο στις πορείες; Ούτε μολότοφ ούτε τίποτα. Από ένα πυροσβεστήρα παραμάσχαλα και τέλος...

Θαύμα!

Συνήθως περιμένω τα χειρότερα από την πλειοψηφία των συνανθρώπων μου. Όμως η πραγματικότητα με ξεπέρασε. Παρακολουθώ έκθαμβος το συτηρητικό και ρατσιστικό παραλήρημα της ελληνικής κοινωνίας. Όχι ότι την είχα σε μεγάλη εκτίμηση, ούτε θεωρώ ότι είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο, αλλά και πάλι μου προκαλεί αίσθηση.

Δε χαίρομαι με ό,τι συμβαίνει, αλλά θεωρώ ότι είναι η πιο ουσιαστική χρήση ασύλου που θυμάμαι. Το άσυλο αν δε χρησιμοποιηθεί σε τέτοιες υποθέσεις ανθρωπιστικής κρίσης, πότε θα χρησιμοποιηθεί; Και μάλιστα σε ένα κράτος που δεν υλοποιεί τις υποχρεώσεις του στη χορήγηση ασύλου, δεν έχει καμία υποδομή και πολιτική για τη φιλοξενία μεταναστών, ούτε καν για τους νόμιμούς του -και καλά- ενώ παράλληλα αποτελεί και πύλη εισόδου στην Ευρώπη οπότε θα έπρεπε να το έχει ψάξει περισσότερο το πράγμα και να έχει εντοπίσει τις ευκαιρίες που του προσφέρουν οι μετανάστες.

Και εντάξει, από ένα ανίκανο κράτος δεν μπορεί να περιμένει κανείς πολλά. Αλλά από τους πολίτες τέτοιο ρατσισμό και τόσο αφ'υψηλού αντιμετώπιση μιας τέτοιας ανθρωπιστικής κρίσης δεν περίμενα. Δηλαδή το να θεωρείται λογικό να παρανομείς επειδή σου επέβαλαν άδικα διόδια ή επειδή σου απαγορεύουν το κάπνισμα, αλλά από την άλλη το να κάνεις μια κίνηση να προστατεύσεις και να συμπαρασταθείς σε έστω 200 ψυχές που αγγίζουν την εξαθλίωση χρησιμοποιώντας το άσυλο, που στο κάτω κάτω δεν είναι και παράνομο, να ξεπερνάει τα όρια, αποκαλύπτει το πόση υποκρισία υπάρχει και πόσο τελικά όλοι για την πάρτη τους ενεργούν και σκέφτονται.

Τους έπιασε όλους η πρεμούρα για το άσυλο, την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τους δημόσιους χώρους....τρομάρα τους.

Αλληλεγγύη ώρα μηδέν.