Άλλη μια οργισμένη ανάρτηση για τις φωτιές...

Ναι, σιγά... τα γράφουν όλοι οι bloggers γιατί να ασχοληθώ κι εγώ; Να πω την αμαρτία μου, με το που έγινε όλο αυτό με τις φωτιές περίμενα πως και πως να αρχίσουν να σκάνε οι αναρτήσεις. Αυτές που φωνάζουν με οργή κατά της κυβέρνησης, κατά της ανοργανωσιάς του κράτους, κατά των λαμογιών και των νεοελλήνων που χτίζουν παράνομα στο δάσος. Είναι υπέροχα όλα! Τόσο προβλέψιμα που ανατριχιάζω από ευχαρίστηση. Μεταξύ των αγαπημένων μου, η καταγγελία-διαπίστωση ότι το κράτος δεν έμαθε από τις φωτιές του 2007 και το ότι φταίει και ο κόσμος που ανέχεται ή ακόμα και συμμετέχει (άκου να δεις!) στην παράνομη δόμηση σε δασικές περιοχές.

Ε λοιπόν, εμένα δεν μου έκανε εντύπωση καθόλου αυτό το Σαββατοκύριακο, ούτε τα όσα θα ακολουθήσουν. Δεν είμαι πολύ μεγάλος αλλά έχω ζήσει αρκετά τέτοια καταστροφικα 2ημερα και 3ημερα και 4ημερα στην Αττική, με φωτιές να καίνε πράσινους λόφους. Λόφους που σήμερα ειναι γειτονιές. Τότε βέβαια δεν υπήρχαν blogs ώστε να διαβάζω πύρινους λόγους και αναλύσεις γεμάτες θυμό και αγανάκτηση για την κατάσταση. Αλλά είμαι σίγουρος ότι στα μυαλά πολλών ανθρώπων και τότε οι ίδιες σκέψεις περιστρέφονταν.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι οι αντιδράσεις, τόσο στα ΜΜΕ όσο και στα blogs που τελικά σε αυτό το θέμα τουλάχιστον είναι πολύ παρόμοιες. Έκπληκτοι όλοι (;) ανακαλύτουν την Ελλάδα. Το ότι είναι ανοργάνωτη σαν κράτος. Το ότι δεν έχει υποδομές. Το ότι δεν κάνει καλή διαχείρηση των πόρων της. Το ότι δεν προστατεύει και δε σέβεται τους πολίτες της. Το ότι και οι πολίτες της έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους γιατί ανέχονται ή ακόμα και συμμετέχουν στα διάφορα "βρώμικα κόλπα" των οικοπεδοφάγων, ή γιατί δεν καθαρίζουν τις αυλές τους από τα ξερόχορτα περιμένοντας το δήμο να το κάνει για αυτούς. Και να οι αναλύσεις, και να οι καταγγελίες και να τα αναθέματα κατά των πολιτικών, των πλουσίων και των βολεμμένων, και να οι θρήνοι για τη φύση που χάνεται. Ρε παιδιά, στη Σουηδία ζούσατε όλα αυτά τα χρόνια; Εμένα γιατί μου φαίνονται όλα αυτά κλασσικά, αναμενόμενα, επαναλαμβανόμενα και δεν μου κάνουν καμιά εντύπωση;

Φοβάμαι ότι είναι η κλασσική ανατολίτικη υπερβολή στις αντιδράσεις. Αυτή που είναι έντονη επειδή θέλει να κρύψει τη συνενοχή. Να καλύψει τις τύψεις. Ένα αυτομαστίγωμα. Και μετά το ξέσπασμα, επιστροφή στα ίδια. Καμιά ουσιαστική διάθεση για δράση και αλλαγή. Αυτά είναι για τους άλλους...

ΥΓ1 Λέξεις και φράσεις φωτια: Ελλαδιστάν, μπανανία, μπουρδέλο, εμπρηστές, κρεμάλα στο Σύνταγμα

ΥΓ2 Templates για την περίσταση: φωτογραφίες από καμμένα δέντρα ή σπίτια. Φωτογραφίες από ζωά καμμένα ή πανικόβλητα να τρέχουν. Φωτογραφίες από απελπισμένους ανθρώπους από τα μέρη της καταστροφής (μόνο για ΜΜΕ). Σε αντιδιαστολή οι απαραίτητες φωτογραφίες με τα καταπράσινα δάση, τα γάργαρα νερά κλπ κλπ

ΥΓ3 Για τις ευαίσθητες καρδιές: ποιήματα και τραγούδια για τη Φύση που χάνεται, για το ξεπεσμό της πατρίδας...της Ελλάδας...

Les Paul

Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας, ή στην καθημερινή της ζωή και τους γνωρίζουν ελάχιστοι. Ακόμα καλύτερο...



Φαντάζεται κανείς πως θα ήταν η μουσική χωρίς την ηλεκτρική κιθάρα; Χωρίς τις παραμορφώσεις και τα εφέ της; Χωρίς προηγμένες τεχνικές ηχογράφισης στο studio; Πολλά σενάρια μπορεί να φανταστεί κανείς για την πορεία της μουσικής αν δεν είχε υπάρξει αυτός ο τύπος. Δεν έχει σημασία...

Σημασία έχει το εξής. Μπορεί κανείς να φανταστεί rock/blues/jazz, χωρίς ΑΥΤΗ την κιθάρα;