Δεν αντέχω. Θέλω κι εγώ να ζήσω τον ξεσηκωμό των συμπολιτών μου, να γίνω μέρος αυτής της όποιας ζύμωσης. Αλλά όσο πιο πολύ συμμετέχω, τόσο μαζεύομαι και μου βγαίνει μια τάση φυγής, μια τάση απομόνωσης. Νοιώθω τόσο παράτερος με τους πάντες, περισσότερο και από τότε που ήμουν 16 και το επιδίωκα.
Δεν έχω τίποτα απολύτως κοινό με αυτούς που είναι στο δρόμο οικογενειακώς και μουντζώνουν τη Βουλή και χαζοχαίρονται. Όταν βλέπω τις φάτσες τους τους φαντάζομαι τις προηγούμενες 10ετίες να συναλάσσονται με αυτούς που τώρα μουτζώνουν. Δε θα ήμουν τόσο επικριτικός γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος ειδικά όταν προσπαθούν να στήσουν τη ζωή τους, αλλά δε συμπεριφέρονται σαν συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, αλλά σαν κακομαθημένα παιδάκια.
Δεν έχω τίποτα κοινό με τους ρασσοφόρους και διάφορους περίεργους παρατρεχάμενους που έχουν κινητοποιηθεί και κουνάνε λάβαρα του Βυζαντίου. Αυτοί επιδιώκουν αναβίωση του Μεσαίωνα και με τρομάζουν.
Δεν έχω τίποτα κοινό με τους συνομοσιολόγους που βρωντοφωνάζουν για τους κακούς ξένους που μας χρωστάνε και δεν τους χρωστάμε, που περιγράφουν εβραϊκά και άλλα λόμπυ που έχουν βάλει στο μάτι την Ελλάδα και τους Έλληνες. Σκοταδισμός και ανορθολογισμός που με αηδιάζει.
Θα μπορούσα και όντως έχω κάποια κοινά με τον κόσμο που συμμετέχει στις ομάδες και τις συνελεύσεις της πλατείας, κι ας έχω εντοπίσει μέλη αριστερών κομμάτων να έχουν ακροβολιστεί προσπαθώντας μεθοδικά να περάσουν γραμμές. Αυτή η διεργασία είναι η μόνη που αξίζει κάπως από αυτό το καρναβάλι των "αγανακτισμένων".
Κατα τ'άλλα οι εξεγέρσεις "αγανακτισμένων" μικροαστών χωρίς καμιά πολιτική σκέψη και μόνη επιδίωξη την επιστροφή στην προσωπική τους βολή δε με αφορούν. Με αηδιάζουν και με τρομάζουν γιατί γύρω τους μαζεύουν ύαινες. Όταν και αν ο κόσμος αποκτήσει κοινωνική και ακόμα καλύτερα ταξική συνείδηση, τα ξαναλέμε.
Το μυαλό μου πονάει! Σε τέτοιο βαθμό που χθες παρακολουθώντας τη Λιάνα Κανέλη στην τηλεόραση να αναλύει την κατάσταση, μου φάνηκε ο πιο λογικός και φυσιολογικός άνθρωπος στην Ελλάδα...
Διάβαζα τις προάλες το υπεραισιόδοξο post του πιτσιρίκου για το "τέλος του εμφυλίου" που κατέληγε στο ότι "η ομορφιά θα σώσει αυτούς που μπορούν να τη δουν". Αν ισχύει αυτό, δεν βλεπω να έχω σωτηρία...
Δεν έχω τίποτα απολύτως κοινό με αυτούς που είναι στο δρόμο οικογενειακώς και μουντζώνουν τη Βουλή και χαζοχαίρονται. Όταν βλέπω τις φάτσες τους τους φαντάζομαι τις προηγούμενες 10ετίες να συναλάσσονται με αυτούς που τώρα μουτζώνουν. Δε θα ήμουν τόσο επικριτικός γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος ειδικά όταν προσπαθούν να στήσουν τη ζωή τους, αλλά δε συμπεριφέρονται σαν συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, αλλά σαν κακομαθημένα παιδάκια.
Δεν έχω τίποτα κοινό με τους ρασσοφόρους και διάφορους περίεργους παρατρεχάμενους που έχουν κινητοποιηθεί και κουνάνε λάβαρα του Βυζαντίου. Αυτοί επιδιώκουν αναβίωση του Μεσαίωνα και με τρομάζουν.
Δεν έχω τίποτα κοινό με τους συνομοσιολόγους που βρωντοφωνάζουν για τους κακούς ξένους που μας χρωστάνε και δεν τους χρωστάμε, που περιγράφουν εβραϊκά και άλλα λόμπυ που έχουν βάλει στο μάτι την Ελλάδα και τους Έλληνες. Σκοταδισμός και ανορθολογισμός που με αηδιάζει.
Θα μπορούσα και όντως έχω κάποια κοινά με τον κόσμο που συμμετέχει στις ομάδες και τις συνελεύσεις της πλατείας, κι ας έχω εντοπίσει μέλη αριστερών κομμάτων να έχουν ακροβολιστεί προσπαθώντας μεθοδικά να περάσουν γραμμές. Αυτή η διεργασία είναι η μόνη που αξίζει κάπως από αυτό το καρναβάλι των "αγανακτισμένων".
Κατα τ'άλλα οι εξεγέρσεις "αγανακτισμένων" μικροαστών χωρίς καμιά πολιτική σκέψη και μόνη επιδίωξη την επιστροφή στην προσωπική τους βολή δε με αφορούν. Με αηδιάζουν και με τρομάζουν γιατί γύρω τους μαζεύουν ύαινες. Όταν και αν ο κόσμος αποκτήσει κοινωνική και ακόμα καλύτερα ταξική συνείδηση, τα ξαναλέμε.
Το μυαλό μου πονάει! Σε τέτοιο βαθμό που χθες παρακολουθώντας τη Λιάνα Κανέλη στην τηλεόραση να αναλύει την κατάσταση, μου φάνηκε ο πιο λογικός και φυσιολογικός άνθρωπος στην Ελλάδα...
Διάβαζα τις προάλες το υπεραισιόδοξο post του πιτσιρίκου για το "τέλος του εμφυλίου" που κατέληγε στο ότι "η ομορφιά θα σώσει αυτούς που μπορούν να τη δουν". Αν ισχύει αυτό, δεν βλεπω να έχω σωτηρία...
